Co to jest ADHD?

jest skrótem od angielskiej nazwy: "attention deficit hyperactivity disorder" i oznacza on zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniem koncentracji uwagi oraz zaburzeniem hiperkinetycznym.

ADHD występuje na całym świecie niezależnie od kultury, jednakże częściej jest on diagnozowany u chłopców niż dziewczynek w wieku wczesnoszkolnym (6-9 lat). U dziewcząt rzadziej występuje hiperaktywność na rzecz deficytów uwagi. Z tego też powodu dziewczynki nie są kierowane do specjalistów, ponieważ nie sprawiają trudności wychowawczych, w tak dużym stopniu jak chłopcy.

Główne problemy osób z zespołem nadpobudliwości ruchowej wynikają z niemożności odraczania reakcji oraz hamowania własnego zachowania. Badania pokazują, że 25-40 % osób z ADHD ma również symptomy dysleksji, a 15-40 % osób z dysleksją rozwojową przejawia zachowania diagnostyczne dla nadpobudliwości psychoruchowej.

Osoby z ADHD wykazują trudności:

• w działaniach celowych

• w planowaniu działań

• w selekcjonowaniu bodźców

O nadpobudliwości możemy mówić tylko wtedy, gdy występują 3 grupy objawów ADHD:

• nadmierna ruchliwość

• nadmierna impulsywność

• znaczne problemy z koncentracją uwagi, które uniemożliwiają skupienie się na jednej z czynności

Systemowe rozumienie ADHD

Mimo tego, że ADHD jest w chwili obecnej uważane za schorzenie związane z zaburzeniami biochemicznymi w mózgu, (w dużym stopniu związane z dziedzicznością) i trudno jest uważać, że za powstawanie ADHD jest odpowiedzialny system rodzinny, to niezaprzeczalnie  praca z całą rodziną lub z parą małżeńską jest zalecana i przynosi bardzo dobre efekty w przypadku, kiedy rodzina nie radzi sobie z trudnościami życia codziennego i dochodzi w niej do eskalacji napięcia.

Definicja systemu mówi, że jest to uporządkowana kompozycja elementów, która tworzy wspólną całość ale trzeba pamiętać, że „... całość nie jest tym samym, co suma jej części..." 

W terapii rodzin zastosowanie terminu „system" znaczy, że wszystko jest ze sobą powiązane i nawzajem na siebie wpływa. Dlatego też podejście systemowe odnosi tak duże sukcesy w swej efektywności i skuteczności.

Często członkiem/ ogniwem „najsłabszym" w rodzinie jest dziecko, a po występujących u niego niepokojących symptomów można domniemywać, że relacje w rodzinie nie przebiegają prawidłowo.